Szpital

-Nie mam amnezji... Ani dokumentów. Po co mi one? - zapytał ździwiony. - Wiem skąd pochodzę i jak się nazywam... I nie jestem wariatem.
Skrzywił się lekko.

Dziewczyna skrzywiła się lekko pocierając dłonią skorń jakby znowu rozbolała ją glowa.
- Zdajesz się "lekko" nie obeznany w środowisku w którym przybwasz... A jeśli coś Ci się stanie gorszego niż złamanie żebra będe się gryzła z sumieniem... Dlatego chciała bym Cię odtransprtowac do domu... Ale nie wiem gdzie to jest...
Powiedziałą zmęczonym głosem.

-Za Drzwiami. - powiedział z rezygnacją. - Nie musisz mi wierzyć, przeżyję, ka-mal.
Znów spojrzał na wieżę.

Dziewczyna spojrzała w strone wierzy i skrzywiła się. *Chzba mi odbio całkiem...* Pomyślała i spojrzała ponownie na chłopaka.
- Nie rozumiem większości tego o czym mówisz... Ale niech będzie... Kiedy widziesz ze spzitala pomoge Ci szukać tych drzwi...

W tym momencie do sali wszedł lekarz.
-Skończył się czas odwiedzin, proszę opuścić salę. - powiedział do Jeiny.
Raphael był temu przeciwny, jednakże opór nic nie dał.
Miał tylko nadzieję, że dziewczyna przechytrzy jakoś lekarza i pielęgniarki.

Dziewczyna popatrzyła na lekaża chłopdnym wzrokiem.
- Przykro mi ale jeszcze nie skończyłam przesłuchiwać tego pana... Jestem z policji i mam nadzieje że nie bedą państwo mi utrudniać pracy...
Powiedziała pokazując odznake.

-Eee... raczy pani wybaczyć. - zreflektował się mężczyzna, znikając na korytarzu.

-Widzę, że rewolwerowcy mają tutaj równie wysoką władzę, co w Gilead. - powiedział. Skończył jabłko, a ogryzkiem rzucił przez salę trafiając idealnie do kosza.

- Opowiedź mi coś o tym Gilead...
Powiedziała siadając na krześle obok łóżka i obserwując chłopaka lekko zmróżonymi oczami.

Rewolwerowiec zamyślił się na chwilę.
-Gilead... To ogromne miasto, stolica Nowego Kanaan. Jest centrum kultury całej baronii. Pełne wynalazków Dawnych Ludzi. I miejsce szkolenia rewolwerowców. - westchnął. - Można by opowiadać latami... O zagadkach i gęsi... O ogromnym żyrandolu, który działa do dziś...

- To dziwne... Nigdy nie słyszałam o tym mieście... Brzmi jakby by pochodziło z jakiejś bajki... a jednak mam wrażenie że to nie jest twój wymysł...
Powiedziała i zaśmiała się.
- Chyba mi już całkiem odbiło...

-Nic z tych rzeczy. Po prostu wyczuwasz prawdę. - uśmiechnął się do Jeiny.
"Mam nadzieję..."
Rewolwerowiec poczuł się senny. Wypadek bardzo osłabił jego siły i nawet khef nie było w stanie pomóc mu w kontroli organizmu.

Dziewczyna westchneła ciężko i wstała.
- Mam nadzieje że wyczuwam prawde bo jesli nie to oznacza że zwariowałam... Teraz koniec przesłuchania... Powinieneś iść spać...

Rewolwerowiec nie protestował.
Poprawił poduszkę i zamknął oczy. Chwilę potem już spał, śniąc o Jeinie i Wieży (znów oczy Króla!). Miał wrażenie, że pałęcjantka jest częścią jego ka-tet.

Dziewczyna westchneła cicho i podeszła do okna obserwując wierzowiec. Po chwili znów spojrzała na chłopaka i pokręciął lekko głową.
- W coś ty się wkopała Jeina...
Mrukneła do siebie i usiadła ponownie na krześle zamykając oczy, ale nie spała.

Noc minęła spokojnie. Po jakimś czasie Jeina też usnęła. Jednak to Raphael pierwszy się obudził. Gdy policjantka otworzyła oczy, ten był już ubrany i stał przy oknie. Wstawał nowy dzień, rozświetlając Nowy Jork.
-Dzień dobry. - powiedział nie odwracając się. Dziewczynę zaciekawiło, skąd wiedział że już nie śpi.

Dziewczyna przeciągneła się nawet nie tłumiąc ziewnięcia. Po czym przetarła oczy.
- Widźe że ranny ptaszek z ciebie... Żebra już ci nie dokuczają?
Zapytała zaspanym głosem.

-Nie. - uśmiechnął się pod nosem. - Dochodzę do zdrowia trochę szybciej niż inni.
Dopiero teraz zauważyłaś, że przy pasie znów ma kabury z rewolwerami. Właśnie wyjął jeden i rękojeścią z drzewa sandałowego rozbił gips na ręce. Poruszał palcami i nadgarstkiem.
-Powinno być dobrze.

Dziewczyna zamrugała zaskoczona.
- Przecież miałeś tą ręke złamaną...
Mrukneła zaskoczona po czym potrząsneła lekko głową.
- Dobra mniejsza z tym... Schowaj że te pukawki do torby i chodź do recepcji... Powinni cię wypisać...
Mrukneła wstając z krzesła i ruszając w stronę drzwi.

-Nie widzę takiej potrzeby. - powiedział, biorąc torbę na ramię. Syknął niezauważalnie, gdyż kości nie pozrastały sie do końca, ale gdy nie będzie wykonywał zbyt gwałtownych ruchów wszystko powinno być w porządku.

Oboje zeszli do recepcji odprowadzani wzrokiem pacjentów, pielęgniarek i lekarzy. Zatrzymali się przy recepcji.
Raphel podszedł do kobiety siedzącej nad dziwną maszyną i wyjął z magazynku jedną kulę.
-Ekhm... Przepraszam. - powiedział do niej, opierając się o ladę. Rękę z kulą położył na wysokości jej oczu. Zaczął bawić się nabojem, przenosząc go między palcami płynnymi ruchami. - Zapomni pani, że tutaj byłem. W szpitalu nie może zostać żaden ślad mojego pobytu. Gdy doliczę do trzech obudzi się pani i zapomni o tej rozmowie. Raz... Dwa... Trzy...

Skinął głową na Jeinę i oboje wyszli ze szpitala.

<z tematu>