Wodospad

Raphael siedział na jednej ze skał. Przygotowywał się do opuszczenia miasta. Wszystkie jego rzeczy były już spakowane do podróżnej skórzanej torby. Obok niego leżał kawałek tkaniny z rozłożonymi częściami rewolweru.
Rewolwerowiec czyścił je i smarował, wesoło przy tym pogwizdując piosenkę Hey, Jude.
Dzień był jasny i słoneczny. Nie zapowiadało się, aby w najbliższym czasie miało padać i to cieszyło chłopaka. Miał nadzieję, że uda mu się dotrzeć do jednej z przydrożnych mieścinek przed zmianą aury.

Niewysoka dziewczyna miarowym krokiem zbliżyła się do niewielkiego jeziorka, do którego wpadały spienione strugi wody, połyskujące lekko w pełnym słońcu. Kouhei przyklękła na brzegu, nabrała wody w dwie połączone dłonie i podniosła je do ust. Piła łapczywie, jakby przez wiele dni nękało ją pragnienie. Po solidnym łyku usiadła na jednym z kamieni, wystawiając twarz do słońca. Najwyraźniej nie dostrzegła rewolwerowca albo całkowicie ignorowała jego obecność.

Raphael uśmiechnął się pod nosem, widząc znaną z widzenia postać. Dokończył czyszczenie drugiego rewolweru, załadował oba i wystrzelił na próbę. Chwilę potem bębenek był już pełny, a pistolety schowane w kaburach przy pasie opinającym uda.
"Powinno być dobrze." - pomyślał, zadowolony z siebie.

Kouhei pochyliła się lekko, po czym zaczęła rozpinać wysokie, wojskowe buty. Po dłuższej chwili mozolnej walki z zaczepami i paskami, zanurzyła stopy w chłodnej wodzie, wzdychając cicho. Dopiero wtedy uniosła głowę i zauważyła rewolwerowca. Patrzyła na niego bez skrępowania przez kilka sekund, utrzymując na wargach chłodny, prowokujący uśmiech.

-Hile, sai! Długich dni i przyjemnych nocy! - przywitał dziewczynę, idąc w jej stronę. - Idealny dzień na wypoczynek, prawda?
Z jego twarzy nie znikał miły uśmiech. Pomimo ostatnich wydarzeń z jego życia, zdawał się o nich nie pamiętać.
Poprawił torbę, która zaczęła zsuwać się z ramienia.

Dziewczyna skinęła lekko głową, nie odpowiadając. Nieprzyjemny uśmiech uparcie wykrzywiał jej usta, a oczy pozostawały lekko zmrużone, niczym ślepia drapieżnej tygrysicy.
- Faktycznie, niebrzydki - powiedziała w końcu, usadawiając się na kamieniu "po turecku". Dłonie oparła na lekkich, skórzanych kaburach zamocowanych do pasa.

Raph widać nie przejął się reakcją mieszkanki Gileadu.
-Ja, czy dzień? - zażartował, bez pytania siadając obok niej na ziemi. Oparł się o jakiś kamień z tyłu i wpatrzył w niebo. Chmury przypominały mu sen sprzed kilku nocy. Mroczną Wieżę i pole pełne róż.

Kouhei przekrzywiła głowę, patrząc na nieznajomego, jakby rozważała jego słowa.
- Mówiłam o dniu - wytłumaczyła, nie zwracając uwagi na żart rewolwerowca, lekko odsuwając się od niego. Wąska dłoń dziewczyny instynktownie powędrowała do zaczepu kabury, muskając je dwoma palcami.
- A więc...Hm...Co robisz w takim miejscu, nieznajomy? - zagaiła po chwili milczenia, wbijając wzrok w spienioną toń.

Chłopak klepnął się w czoło.
-Oczywiście zapomniałem o najważniejszym! Nazywam się Raphael. - przedstawił się. Zauważył ruch jej dłoni. - Nie musisz się mnie obawiać.
Po chwili pauzy kontynuował:
-Byłbym rad poznać również twoje imię. A co do odpowiedzi na pytanie, to szykuję się do kolejnej wędrówki.

Dziewczyna kiwnęła głową, cofając dłoń, którą następnie ułożyła na kolanie. Widać było, że strach jest dla niej obcym uczuciem, raczej swój odruch zawdzięczała przezorności i nieufności.
- Kouhei - odpowiedziała krótko, potrząsając głową - Wędrówki? A gdzie zmierzasz, Raphaelu? O ile nie jest to jakaś tajemnica...

Rewolwerowiec zmierzył ją wzrokiem.
-To nie tajemnica. Wręcz przeciwnie, mam nadzieję, że o mojej wyprawie dowie się jak najwięcej osób. - uśmiechnął się ironicznie, wspominając zamachowców. - Idę do Mrocznej Wieży, a przy okazji mam zamiar dokończyć parę spraw.
W jego oczach na moment pojawił się błysk zemsty.

Kouhei na kilka sekund spojrzała się na mężczyznę, słysząc słowa "Mroczna Wieża".
- Ciekawe... - skomentowała jednym słowem, w zamyśleniu zaplatając kosmyk włosów na palec lewej dłoni - W takim razie życzę ci szczęścia, bo na pewno się przyda w tak...niebanalnej wyprawie.
Uśmiechnęła się ironicznie, wymawiając słowo "niebanalnej". Widocznie nie bardzo wierzyła w opowieśni o Mrocznej Wieży.

Raph przekrzywił głowę w lewo, spoglądając na jakąś ciekawą chmurę.
-Bardzo dziękuję. - powiedział wstając.
Po chwili Kouhei usłyszała to samo co rewolwerowiec - odgłos końskich kopyt.
-Mam przeczucie, że powinienem znikać. - otrzepał się z kurzu. - Żegnaj.
Pobiegł w stronę najbliższych zarośli, po chwili znikając za drzewami.
<z tematu>

Dziewczyna kiwnęła głową, usadawiając się wygodniej na swoim kamieniu. Pozwoliła włosom swobodnie opadać na plecy, zamknęła oczy i pogrążyła się w myślach, wdychając głęboko wilgotne powietrze. Po dłuższej chwili podniosła się i ruszya w sobie tylko znaną stronę.
<z tematu>